Een lange reis op de fiets bestaat voor een groot deel uit het oplossen van problemen; dat is een van de dingen die ik nu al geleerd heb. Van tevoren had ik wel verwacht dat er dingen kapot zouden gaan, maar niet dat we binnen een maand al twee keer een Griekse fietsenmaker om hulp moesten vragen.
Toen we een dag op een camping in Olympia bleven hangen, ontdekte Anton dat mijn achterwiel een beetje van links naar rechts bewoog. Nu heeft mijn persoonlijke mecanicien een hele tas met gereedschap bij zich, maar dit konden we helaas niet zelf fixen. Thuis zou ik op zo’n moment eerst gaan zitten balen dat zoiets uitgerekend mij moet overkomen, maar daar was nu weinig tijd voor.
Al snel vonden we een fietsenmaker in Patras – de enige grote stad op de route – die er wel naar wilde kijken. Het zou nog wel een paar dagen duren voordat we daar konden zijn, dus ik probeerde het ‘probleem’ even uit mijn hoofd te zetten. Dat lukte wel aardig, want ondertussen was er genoeg moois om te zien.
We begonnen die maandag al vroeg met een wandeling door het oude Olympia, waar in 776 voor Christus de eerste Olympische Spelen werden gehouden. Bij het zien van het oorspronkelijke stadion – dat we nu eerder een zanderig sportveldje zouden noemen – was Anton zo enthousiast dat hij spontaan een sprintje trok. Na twee kopjes koffie voor 8€ hadden we het daarna wel snel gezien in het toeristische stadje en klommen we over een steil weggetje de bergen in.
Achter de kerk
Na een paar uur klimmen werden de uitzichten steeds mooier en de huizen schaarser: fijn! In dit gebied waren geen campings, dus we moesten zelf een plek vinden om onze tent op te zetten. Ook dat was een uitdaging. “Hier? Nee, dat is een speeltuin.” “Hier dan? Ehm, misschien, maar lopen er geen schapen?” Zo ging het een tijdje door, terwijl de zon steeds lager zakte. We hadden onze tassen al bijna uitgepakt op een veldje vol onkruid achter een vervallen kerk, toen we elkaar aankeken en besloten dat het toch niet goed voelde.
Een paar kilometer later kwamen we bij een ander kerkje, met prachtig uitzicht op de bergen. Dolblij maakten we wraps met bonen klaar, waarna we bij een ondergaande zon onze tanden poetsten: een perfecte dag, uiteindelijk.
Twee dagen later kwamen we aan bij fietsenmaker Harris. We werden vriendelijk onthaald en de mannen gingen meteen aan de slag. Het probleem bleek een set versleten lagers, die vervangen moest worden. “Ga maar even koffie drinken”, zei Harris nadat we angstig hadden toegekeken hoe hij op mijn wiel stond te hameren. Twee uur later kwamen we een tikje zenuwachtig terug bij de zaak: “We did it”, grijnsde de beste man meteen.
Enorm opgelucht reden we de drukke stad weer uit en namen we afscheid van Peloponnesos. Een paar uur later zetten we onze tent neer op een prachtig plekje, waarna we als ANWB-koppel met de zelfontspanner een fotoshoot hielden.
Die volgende ochtend vervolgden we onze route over het vasteland in de richting van Igoemenitsa en na een paar lange dagen op de fiets namen we de boot naar Corfu.
Daar vonden we een camping met zwembad en het strand om de hoek, waar we onze tent opzetten tussen de Duitse pensionado’s.
We wilden de fiets zeker drie dagen niet aanraken zodat we uitgerust, gedoucht en zongebruind aan het volgende deel van onze reis konden beginnen. Op dag één lukte dat goed, maar een dag later regende het non-stop. Nogal jammer, want ik had wel zin om even op een strandbedje te liggen.
Op de laatste dag was het tijd om de fietsen klaar te maken voor Albanië. Ketting poetsen, sopje erover: lekker een beetje prutsen. Best leuk, totdat ik opeens voelde dat mijn cassette dit keer van links naar rechts bewoog. Nee toch, niet weer gedoe? Voordat ik kon gaan zitten balen, had Anton al een fietsenmaker gebeld. We konden meteen langskomen.
“Fucked up?”
Eenmaal binnen schoot ik pas echt in de stress, want de man begon meteen een verhaal over iets dat wel eens heel erg “fucked up” kon zijn. Ik begreep er zelf weinig van, maar mijn reisgenoot heeft er gelukkig een stuk meer verstand van. Dat had de vriendelijke Griek ook wel door: binnen de kortste keren waren de rollen omgedraaid en zat Anton aan mijn wiel te sleutelen, terwijl de fietsenmaker hem steeksleutels aangaf. En ja hoor, na een uur prutsen bleek er niet zo heel veel aan de hand te zijn: in Patras hadden ze iets niet helemaal goed vastgedraaid.
Opnieuw namen we dankbaar, blij en opgelucht afscheid van de behulpzame Griekse fietsenmaker. Deze reis is nu al een prachtige training in oplossingsgericht denken en vertrouwen op een goede afloop: veel mooier dan een dag luieren op een strandbedje.
De fietsenmaker wilde ook graag een foto maken van ons, met zijn schort. Ik sta er slechts voor de sier bij, maar Anton had zijn schort wel echt verdiend. De held.
Na ruim drie weken zit onze tijd in Griekenland er nu op. We fietsten bijna 1.200 kilometer, voornamelijk door Peloponnesos. Dit was onze route:
Nu is het tijd voor het volgende land: Albanië!
Meer lezen over onze avonturen in Griekenland? Eerder schreef ik al over onze eerste keer wildkamperen en een avontuurlijke ochtend in het zuidelijkste puntje van Peloponnesos.
