Mijn vorige bericht eindigde in een winderig tentje in het zuidelijkste puntje van de Peloponnesos. Dat bleek slechts het begin van een paar turbulente dagen in Mani, maar dat wist ik toen nog niet.
Het zal je niet verbazen dat ik die nacht niet zo heel lekker sliep. Ik bleef maar luisteren of het hevig heen en weer schuddende tentdoek niet samen met ons de zee in zou vliegen. De volgende ochtend werden we al vroeg wakker onder een dun laagje stof. Terwijl het nog steeds flink stormde, wurmden we ons in de tent in onze fietskleding, werkten we een bak koude havermout naar binnen en pakten we alle spullen in recordtempo in.
We wilden zo snel mogelijk weer terug naar de bewoonde wereld, maar dat ging niet zo makkelijk. De avond ervoor waren we door een Griekse motorrijder al gewaarschuwd voor regen, maar de storm bleek een veel groter probleem. Nu dacht ik dat ik wel wat gewend was met wind in de Nederlandse polder, maar dit sloeg alles. Fietsen tegen de wind in lukte niet. Lopen ging in het begin nog net, totdat we op een weg langs een klif bij een bocht kwamen waar we met fiets en al werden teruggeblazen. Letterlijk. Met bepakte fietsen van zo’n dertig kilo dachten we aardig wat massa te hebben, maar het voelde alsof de extreme wind ons als lichte veertjes zo in de afgrond kon blazen.
Bril weggewaaid
Enigszins in paniek sleurden we onze fietsen tegen de rotsen aan de binnenkant van de weg, waarbij mijn fietsbril van mijn hoofd waaide. Ik zag mijn fijne Oakley zo richting de zee waaien, maar echt druk maakte ik me daar op dat moment niet om. Ik dacht alleen maar: hoe komen we hier veilig weg? We kwamen de bocht niet om, dat was duidelijk. Dus besloten we om terug te rijden naar een verlaten resort. Misschien zou de storm zo gaan liggen, of was daar iemand die ons kon helpen? Er was niemand.
We probeerden rustig te blijven, maar na een uur wachten begon ik toch wel een beetje radeloos te worden. Precies op dat moment zag ik een rode pick-up aankomen. Na wat communiceren via google translate bleken de twee Griekse mannen ons en onze fietsen wel mee te willen nemen naar het volgende dorp. Waarschijnlijk zagen ook zij de paniek wel in mijn ogen. Dolblij stapelden we onze fietsen, tassen én onszelf in de laadbak, waar al een heleboel bussen motorolie in lagen.
Onlangs heb ik geleerd over de verschillende manieren waarop je plezier kunt hebben. Zo kun je plezier hebben terwijl je iets doet, bijvoorbeeld tijdens een rustig boottochtje over een mooie rivier. ‘Type 1 fun’, zeggen ze dan in Amerika.
Onze ervaring in de bocht des doods is ’type 2 fun’: op het moment zelf is er weinig plezierigs aan, maar achteraf kun je er wel van genieten. Dit zijn ook de dingen die je waarschijnlijk niet zo snel meer zult vergeten. Type 3 fun bestaat ook nog, dan is er tijdens én achteraf helemaal niets leuks aan. Maar daar hopen we deze reis niet mee in aanraking te komen.
Veel mensen hebben ons voor vertrek geluksbrengers gegeven, waardoor we met allerlei Chinese poppetjes, rijstkorrels en klavertjes vier in de rondte fietsen. Elke ochtend aait Anton er even over. Tot nu toe lijkt dat wel effect te hebben, want een paar dagen later werden we opnieuw geholpen.
Portemonnee ook weg?
Na een lekkere lunch in het charmante in dorpje Koroni kwam ik erachter dat mijn portemonnee niet meer in mijn tas zat. Die moest ik dan wel bij een café twintig kilometer terug hebben laten liggen, want daar had ik de koffie nog afgerekend. We belden het café, maar er werd ook na de tiende keer niet opgenomen.
Opnieuw redelijk radeloos stuurde ik de Belgische Joanna een berichtje. Twee dagen eerder hadden we haar en haar Italiaanse vriend ontmoet op een camping; de eerste andere fietsers die we zijn tegengekomen. Ze waren die ochtend later vetrokken en zaten om de hoek van het bewuste café te lunchen. Even later kreeg ik het verlossende telefoontje: ze hadden mijn portemonnee gevonden. Toevallig? We blijven de gelukspoppetjes in ieder geval stug aaien.
Pasen
Zonder verdere problemen zijn we inmiddels aangekomen in Ancient Olympia, waar we als volwaardige toeristen het museum en de opgravingen willen gaan bekijken. Vandaag kan dat niet, want de Grieken vieren Orthodox Pasen. De hele afgelopen week stond in het teken van het feest, dat hier groots gevierd wordt. Vrijdagavond liepen we mee in een processie in het stadje Pylos, maar zaterdagavond lagen we na een lange dag op de fiets al te slapen toen het vuurwerk om middernacht losbarstte.
Op camping Diana, waar de tijd sinds de jaren zeventig stil lijkt te hebben gestaan, rusten we nu even uit voordat we de komende dagen de bergen in trekken. De zon schijnt en het is windstil, dus we gaan uit van een heleboel plezier van type 1.
Hieronder nog wat foto’s van de afgelopen week: naast dat we 340 kilometer fietsten, bezochten we het kasteel van Methoni, maakten een mooie wandeling bij Gialova, aten we onze eerste pita gyros en ontdekten we de Griekse bakkerijen. Het eten is hier geweldig, trouwens. Daarover later meer.
