#13: de laatste etappe, met de fiets van Barcelona naar Nederland

geplaatst door Nathalie Hoogeveen op 6 juni 2023 om 18:22

Hoewel ik al twee maanden terug in Nederland ben, wil ik jullie dit verhaal over de laatste etappe van onze reis niet onthouden. Vanaf Bangkok vlogen we namelijk niet meteen terug naar Schiphol, maar naar Barcelona, zodat we nog 2.000 kilometer langer konden genieten van de vrijheid op de fiets.

Na een lange vlucht, een paar uur slaap in de vertrekhal van het vliegveld in Qatar en weer een vlucht, kwamen we aan in Spanje. De donsjassen, die we tijdens de drie maanden in Azië nauwelijks hadden aangeraakt, kwamen nu goed van pas. Want wat was het opeens koud! Met een waterig zonnetje (dat wel!) fietsen we vanaf het vliegveld naar het oosten van Barcelona, waar we konden slapen bij Warmshowers-host Aitor en zijn twee zoons. De zelfgemaakte pizza stond al klaar. Ik heb het al vaker geschreven, maar wat is deze fietscommunity toch bijzonder!

Na twee dagen in Barcelona, waarin we natuurlijk een rondje langs de Sagrada Familia fietsten en probeerden wat uit te rusten op het strand, was het tijd om te gaan. We kregen nog een speciale escorte van Aitor en zijn zoontjes langs de boulevard, in de stralende zon. En toen waren we echt begonnen aan de terugweg. Vanaf dat moment zouden we elke dag iets dichter bij ‘huis’ komen: een gek, verontrustend maar toch ook best wel fijn idee.

Na wat googelen had ik een kant-en-klare fietsroute van Barcelona naar Eindhoven gevonden. Uitgeverij Benjaminse heeft de gpx zelfs online staan: top! Hierdoor hoefden we onderweg niet meer na te denken over de route, wat heel fijn was. Bovendien was het echt een mooie route! Niet te lastig, want hij vermeed de hoogste bergen, maar wel uitdagend genoeg. Zeker omdat we ons daggemiddelde halverwege de tocht opschroefden naar 120 kilometer, maar daarover straks meer.

Koud!

Om er een beetje rustig in te komen, reden we in twee dagen de 130 kilometer van Barcelona naar Girona. De eerste nacht kampeerden we op een veld dat ooit een moestuin geweest moest zijn. Toen we wakker werden, zaten al onze spullen onder een dun laagje ijs. Het was koud! Gelukkig hadden we in Barcelona twee nieuwe, extra warme slaapzakken gekocht, dus zo lang we daarin lagen was het goed te doen. Helaas moesten we daarna ook de tent weer uit… Maar daar hadden we ons op voorbereid: ook in Spanje is het in maart nog geen strandweer. En een kopje koffie doet wonderen.

In Girona konden we opnieuw bij een Warmshowers-host slapen. Dit keer was het Laura die een kamer in haar appartement ter beschikking stelde. Vanuit de woonkamer hadden we een schitterend uitzicht op de kathedraal van Girona. Na een traditionele Spaanse maaltijd met aardappeltortilla en pompoensoep sliepen we heerlijk, opnieuw in een echt bed. De volgende ochtend moest Laura naar haar werk, dus om 8 uur stonden we weer buiten. Maar niet voordat ze ons nog een lekker ontbijtje had voorgeschoteld. Ook deze korte ontmoeting vergeten we niet meer. Muchas gracias, Laura!

Baguettes en croissants

Met een glimlach vertrokken we uit het prachtige Girona, op weg naar de grens van land nummer 21 van de reis: Frankrijk! Ik keek er enorm naar uit om door Frankrijk te fietsen. Vanwege de baguettes en croissants, natuurlijk. Maar ook heus vanwege de mooie wegen en vrolijke Fransen.

Die hoge verwachtingen van Frankrijk werden al binnen een paar dagen allemaal waargemaakt. Elke dag trakteerden we onszelf bij een boulangerie in klein dorpje op iets lekkers. Ik at de beste croissant aux amandes uit mijn leven en onze lunch bestond steevast uit een pain tradition met boter of kaas. Meer heb ik niet nodig om gelukkig te zijn.

Ook het fietsen over Franse wegen was geweldig. De route stuurde ons meestal over rustige asfaltwegen, waar we urenlang niemand anders tegenkwamen. We lieten de Pyreneeën links liggen, maar reden wel door de prachtige Gorges de l’Hérault, Cevennen en Ardèche.

En we werden elke dag meerdere keren vriendelijk begroet door Fransen, die meestal iets als ‘bon courage!‘ riepen als we langs fietsten.

Ook het wildkamperen verliep vlekkeloos. In Frankrijk is ‘bivouac’ op veel plaatsen toegestaan, wat inhoudt dat je je kleine tent op ruime afstand van huizen voor één nacht mag opzetten – als je ’s ochtends weer vroeg vertrekt.

Meestal vonden we via google maps, iOverlander of park4night een geschikte plek om ons tentje op te zetten, soms moesten we improviseren, maar uiteindelijk lukte het ons om de hele weg, van Barcelona naar Nederland, te wildkamperen. We moesten ook wel, want de campings waren allemaal nog dicht. We kwamen zelfs nog enigszins fris aan bij mijn ouders, want we vonden onderweg ook nog twee Warmshowers-adresjes waar we konden douchen.

We hadden bedacht om over de laatste 2.000 kilometer nog drie weken te doen. Maar we zaten er zo lekker in, dat we de afstanden per dag in de laatste week opschroefden. “Als we nu elke dag 120 kilometer rijden, kunnen we al over een week thuis zijn”, zeiden we tegen elkaar.

De laatste dagen op de fiets gingen onze gedachten alle kanten op. Ik had zin om naar huis te gaan, om lekker droog in een warm bed te kruipen na een dag op de fiets. Zeker omdat we de laatste dagen ook heel wat uren in de regen hebben gereden en ik elke ochtend mijn tenen niet voelde omdat we bij een temperatuur van 1 graad vertrokken.

Maar ik besefte ook maar al te goed dat ik het leven op en met de fiets zó enorm zou gaan missen. Want wat heb ik genoten van elke dag buiten zijn, opstaan als de zon opkomt en naar bed gaan als het donker wordt. Van het bewegen, het zweten, het sporten, de pijn in mijn benen. Van de natuur, de altijd perfecte, onverstoorbare natuur, de bergen, dalen, bossen, bomen, de rivieren en vogels.

Van het weer, de wind, zelfs van de regen en de zon die altijd weer ging schijnen. Van de mensen, al die bijzondere, vriendelijke, gastvrije, lachende, toeterende, behulpzame mensen die ons pad kruisten en per toeval onderdeel werden van onze reis en herinneringen.

Van het eten, al die verschillende culturen, de bakkerijen, de onleesbare Thaise menukaarten, van elke ochtend havermout en tientallen borden pasta met tomaten uit blik, van de curry’s en noedelsoep met ondefinieerbaar vlees en de ontelbare zakken chips en nootjes om de altijd aanwezige avondhonger te stillen.

Van de vrijheid, de oneindige vrijheid die ik alleen voel op de fiets, de ruimte in mijn hoofd, licht, de eenvoud van het trappen, ronddraaien, eten en slapen. En de volgende dag opnieuw.

En, ten slotte, wat heb ik genoten van het delen van het avontuur, van de uren achter elkaar aan fietsen, filosoferen, piekeren over wat straks, wat als, soms huilen, meestal lachen, in de wetenschap dat alles goed komt. Samen.

Op de achttiende dag kwamen we, na een laatste monsterrit van 188 kilometer, aan bij mijn ouders. Na bijna een jaar op de fiets zit dit avontuur er nu op, maar het zal jullie vast niet verbazen als ik zeg dat dit niet mijn en ons laatste was.

De komende tijd zal ik hier over mijn volgende avonturen met de fiets blijven schrijven. Je kunt me ook volgen via instagram: @hongerklopcc. Tot snel!

hongerklop.cc . Alle rechten voorbehouden.