Precies een week geleden begon onze reis op de fiets met een afscheid op Schiphol. Vanmiddag verstuurde ik de eerste hongerklop-nieuwsbrief over de eerste week (meld je hier aan!) en ik dacht: dat kan ik ook net zo goed op mijn blog zetten.
De afgelopen weken heb ik veel vrienden, familie en collega’s verteld over ons plan. “Je kunt wel een FAQ maken”, zei iemand die hoorde dat ik hetzelfde verhaal voor de zesde keer die dag aan het vertellen was. Dus bij dezen: ik ben Nathalie en samen met mijn vriend Anton ga ik een reis van een jaar maken. Op de fiets. Hier schreef ik daar meer over.
We zijn afgelopen zondag begonnen in Athene, waar we naartoe zijn gevlogen met onze fietsen in twee grote dozen. Dat was nog wel een dingetje, want omdat we dus compleet afhankelijk zijn van onze Cannondale’s (racefietsen met iets dikkere banden) zou het wel fijn zijn als die in één stuk overkwamen. Met schuimrubber en bubbeltjesplastic om alle kwetsbare onderdelen brachten we de kartonnen dozen na een schietgebedje naar de odd size bagage-balie op Schiphol.
Eenmaal aangekomen in Athene waren ze eerst nergens te bekennen en toen we na een uur onze verloren schapen opeens zagen staan bij een verlaten bagageband, was de onderkant van mijn fietsdoos open. Tot zover het spannende verhaal, want bij het opbouwen bleek alles er nog in te zitten en belangrijker: alles draaide nog super.
Ook alle bagage zat nog in de dozen. Dat is meteen de tweede vaak gestelde vraag: wat neem je mee en past dat echt allemaal op de fiets? Het korte antwoord is: alles wat we nodig hebben om te leven, kamperen en eten past in tassen op onze fietsen. Dat is tegelijkertijd veel en ook best weinig, maar daarover zal ik later vast nog eens iets schrijven.
De derde vraag: waar ga je naartoe? Dat weten we slechts deels. We zijn begonnen in Athene en hebben het eerste stukje gesmokkeld met de trein, om de drukke stad en wegen rond het vliegveld te vermijden. De eerste fietskilometers maken we daardoor in de Peloponnesos. Na Griekenland fietsen we door de Balkan (Albanië, Noord-Macedonië, Kosovo, Montenegro, Bosnië, Kroatië) naar Slovenië. Uiteindelijk willen we in de zomer graag in Scandinavië zijn.
We hebben een globale route, maar hebben niks vastgelegd dus alles is flexibel. Na Scandinavië gaan we buiten Europa verder, maar ook dat ligt nog niet vast. We proberen zo veel mogelijk per dag te leven, nu we die luxe hebben.
Spinazietaart
Het idee dat we echt een jaar weg kunnen blijven is nog even wennen. Toen we een paar dagen geleden op een terrasje zaten te eten van de spinazietaart die de moeder van de Griekse ober had gemaakt, zei ik: “Lekker, dit ga ik thuis ook maken.” Na een korte stilte barstten we allebei in lachen uit. Thuis? We zijn voorlopig nog niet thuis en bovendien: we hebben nu even helemaal geen huis.
Slapen doen we als het even kan in ons kleine, lichtgewicht tentje. In Griekenland wordt wildkamperen gedoogd op rustige plekken, dus wij dachten op onze eerste fietsdag: dat willen we! Ikzelf moest wel even een drempeltje over. “Kan dat echt wel zomaar? Wat als iemand onze fietsen wil meenemen? Enzovoort.”
Via de handige app iOverlander vonden we onze eerste plek en die was meteen veel mooier dan we hadden durven hopen. Na een steile afdaling kwamen we aan op een klein kiezelstrandje, waar slechts een andere camper stond. We zetten onze tent vlakbij de zee op en vielen, na eerst een tijdje heel aandachtig naar alle geluidjes te hebben geluisterd, in slaap met oordoppen. De volgende ochtend zetten we thee op ons privé-strandje, in de zon.
Nu ik dit schrijf, staat de tent helemaal in het zuidelijkste puntje van Peloponnesos. Het waait nogal hard en het tentdoek schudt hard heen en weer. “Waaien de fietsen niet weg?”, vroeg ik net nog aan Anton, die me vervolgens hard uitlachte.
“Laat het maar los”, zei hij daarna. Dat is een leuke uitdaging die ongetwijfeld nog vaker deze reis terug zal komen. Tot snel!
